YAZMAK

Her gün sabah gözlerimizi yeni bir güne açar karmaşa ve kargaşanın göbeğine kendimizi atarız. Bazen bilinçli bazen bilinçsizce koşturur dururuz. Bu arada kendimizden vazgeçeriz. Bırakın kendimize vakit ayırmayı, anlamsızca bir yere gözlerini dikerek düşüncelere bile dalamak pek mümkün olmaz. Hayat, boynumuza geçirdiği ilmiği gün boyu sıkar ve omuzlarımızdaki yükü her saniye her dakika ağırlaşır. 

Gün bitip eve dönmeyi başardığımızda zihnimizin çoktan bin bir türlü düşünceyle fethedilmiştir. Aile ve sevdiklerimize ayıracak gücümüz bile kalmamıştır işte o anda suratsız bir şekilde elimizde telefon önümüzde bilgisayar karşımızda TV ile zihnimizi boşaltma düşüncesine kapılmak beyin ölümümüzü gerçekleştirmek için yapılmış bir hamle olur. 

Eve gelmiş, gün boyu zihnimizi meşgul eden kuru gürültüden kurtulmuşken, yapılacak şey sessizliği dinlemek, sessizlikteki seni keşfedip kelimeler arasında kaybolmayı denemek.